మన జీవనం

నిన్నటి జ్ఞాపకాల కలలో లీనమైతే
రేపటి దిక్కుగా నీ ప్రస్థానం సాగదుగా

అపజయాలెన్నో అడియాసలు రేపినా
నడిచే జీవితం అడుగైనా ఆగదుగా

పుట్టే పొద్దుకు కన్నులు స్వాగత పత్రాలని
చీకటి వెన్నెలలో కలలు కనటం మానుతామా

సృష్టి నాడిలో అనుక్షణం చావు చప్పుడున్నదని
తల్లి బిడ్డకి జన్మనివ్వటం ఆపుతుందా

పెను తుఫానుల అలలను తిప్పికోట్టినప్పుడే
నేల తల్లి తీరం స్థిరంగా నిలిచేది

గొంతు ముగాపోయిందని భావాలు ముతపడవు
నరాల రెక్కలతో విహంగ విన్యాసం చేస్తాయి

నీ ప్రాణానికి కదలిక ఆగిపోయిందని
ఉదయించిన నీ ఆశాజ్యోతులు ఉరకలేయ్యటం ఆపుతాయా

ఆశల తెరల మధ్య నిరాశల పొరల మధ్య
సాగే సుఖదుఖాల తరంగాలే మన జీవన ప్రవాహం

ప్రస్థానంకి ఎప్పుడు ముందు చూపే,
జ్ఞాపకానికి మాత్రం వెనక
తల్లి కడుపులోకి మళ్ళీ పోలేంగా
కానీ ఆ పేగు బంధం ఈ పెగుతో పెనవేసుకుని పోతుంది
విశ్వ యవనికతో భూమి శృతి కలిపినట్లు